زمانه ی حاضر زمانه ای نوستالژی زده است وعکس ها فعالانه به نوستالژی پروبال می دهند. سوزان سانتاک معتقد است ” عکاسی هنری سوگوار است واغلب موضوعاتی که عکاسی می شوند در نوعی اندوه پوشیده می شوند.” عکس، به ویژه عکس های افراد برانگیزنده احساسات و خیال هستند. عکس های خانوادگی با گذشت زمان به یک سند تاریخی تبدیل می شوند که می توانند دستمایه ی مطالعات تاریخی و جامعه شناسی واقع شوند.مجموعه ی پیش رو حاصل مواجهه ی من با عکس های آلبوم خانوادگی زنی بیگانه است که از بساط یک دست فروش آلمانی خریداری شده و توسط دوستی به دست من رسید. زنی که نمی شناختم اما در نخستین مواجهه با عکس هایش بی اختیار اشک ریختم. عکس ها مرا به خیالبافی در باب زندگی زن فرا خواندند و من داستان زندگی او را برای خویش روایت کردم . گاه با او همزادپنداری کردم و زمانی به او حسادت ورزیدم و این گونه روایت زندگی و فانی بودن انسان را با ترکیب اشیای گوناگون با عکس های این زن رازآلود تجربه کردم. و اکنون چندی است که” با زنی که نمی شناسم” زندگی می کنم.
نازلی عباسی
زمستان ۱۴۰۲