تکرار کاری می‌کند که هیچ چیز مثل آن نمی‌تواند آدمی را فریب دهد و به دام روزمرگی بیندازد.
تکرار مواجهه با هر صحنه ای هر نوایی یا رخدادی گردی نامرئی روی آن می پاشد که گویی تمام صحنه را می پوشاند و ما دیگر آن صحنه یا رخداد را مثل اولین دفعه احساس نمی‌کنیم تکراری می‌شود، انگار گیر افتاده ایم و دیوانه وار دنبال هر چیز جدیدی هستیم که توجه مان را جلب کند تا از این دام خارج شویم و نفسی تازه کنیم.
اما همیشه شب فرا می‌رسد و بی‌شک اطمینان داریم که فردا خورشید طلوع خواهد کرد هیچکس نگران طلوع خورشید فردا نیست چون آنقدر تکرار شده که دیگر به آن فکر هم نمی‌کنیم.
اما تکرار غیر ممکن است چون هزاران عامل در درک ما از یک فضا رخداد یا صدا تاثیر گذار هستند و هیچوقت نمی‌توانیم تجربه‌ای را عیناً تکرار کنیم.
فضاهای داخلی و انسانها در این فضا این گرد نامرئی را روی خود دارند. آثار آربی کشیشیان در ستایش فاصله و تکرار است. مخاطب فاصله می‌گیرد تا به مرور تکرر بپردازد. ضد آگراندیسمان و بزرگ کردن جزئیات. سوژه‌ هایش یا به تعبیر بهتر تک سوژه ی پشت میزش مدام تکرار و به ناخودآگاه بوم، قلم، رنگ و درک مخاطب بدل می‌شود.
اينجاست که لحظه شگفت شگفت انگیز رقم می‌خورد. نه بی قراری امید را دارد نه اظطراب کشف و نه اندوه و حسرت گذشته را چون در چرخ و فلک تکرار مدام بازنمایی می شود.
این نمایشگاه ثبت تکرار است و به زعم سورن کیرکگور خاطره ایست وارونه.
بهادر امیرحسینی
بهار
١۴٠٢