پراکسیس

Praxis واژه‌ای یونانی، و به معنی «عمل» و «کنِش متوجه هدف» است.

اگر هیچ آگاهی در نوع انسان نبود، اگر در بن هرچیز تنها نیروی وحشی و عنان گسیخته‌ای نهفته بود که در هیجانات ظلمانی هر چیزبزرگ و بی‌مقدار را خلق میکرد، اگر در بنیاد همه چیز سیاهی بی انتها‌ و سیری ناپذیری پنهان بود. زندگی دیگر جز نومیدی چه بود؟
زیستن چه سان تهی و بی ارزش بود اگر گذر نوع بشر از جهان همچون گذر بادی از شنزاران‌ بود، اگر “عمل” از انسان سلب میشد واگر هیچ قهرمان، شاعر و هنرمندی پای به جهان نگذاشته بود. آنگاه جهان عرصه‌ی مایوسان بی عمل میشد.

قهرمانان به میدان می‌روند، هنرمندان و شاعران خلق میکنند، وجود آنها عرصه‌ی آشکارگی “حیات عمل ورزانه” است، حتی اگر ابریمظلم آنها را از نظر دور کند باز هم عمل آنها پدیدار خواهد گشت.
در آن دوران که سرنوشت بشری با پوچی و بیهودگی گره میخورد و آن لحظه که قهرمان تکیده و رنجور از میادین پرمخاطره بازمیگردد،هنرمند در مقام چاره‌اندیشی با نوایی گرفته همگان را به بودن و زیستن دعوت میکند.

آن‌ چیز که هنرمند به واسطه‌ی در جهان بودنش خلق میکند نه تنها حاصل تجربه‌ی زیستن خودش، بلکه فراوده بودن تمام باشندگان‌ زیستجهان اوست، اکنون، اینجا ما در مواجهه با محصول زمان و جهان پر التهاب از سرگذرانده‌ی خودمان هستیم که در فرم‌های مختلف بهعرصه‌ی ظهور درآمده‌اند‌ و آینه‌ای از تجربیات پر فراز و نشیب همگان هستند.

صدف کیانی
آغاز سال دو