یادداشتی بر کهنه دکمه ها، نمایشگاه انفرادی نازلی عباسی در گالری شیدایی

در روزگاری که شتاب زندگی، تکنولوژی و سرعت هر لحظه به ذهن و روان ما تعرض می کنند دیدن آثار نازلی عباسی به مثابه مفر و پناهگاهی است که می توان دمی در آن نشست، نفس کشید، فکر کرد، لبخند زد، گریست و در نهایت آرام گرفت.
سرمنشا مجموعه کهنه دکمه ها به زعم عباسی به مواجهه دو امر فناپذیری انسان و ماندگاری اشیا متعلق به او پس از مرگ بر می گردد ، به سان دکمه های یک لباس قدیمی که پس از پاره شدن یا از بین رفتن لباس ،سالیان سال به جا می مانند و می توانند خزانه دار قصه های آن لباس و تاریخ زیست آن و صاحب یا صاحبان آن باشند.
در مواجهه با آثار مجموعه کهنه دکمه ها بیننده به سرعت در حال و هوای انسان هایی قرار می گیرد که زمانی آگاهانه در مقابل دوربین عکاسی در عکاسخانه شهرشان قرار گرفتند تا تصویری از ایشان برای همیشه ثبت و ضبط شود . تصویری که آنها را در آراسته ترین وضعیت و بهترین ژست باز می نمایاند. زنان و مردان احیانا ثروتمندی که مابین سالهای ۱۳۰۴ تا ۱۳۱۴ می زیستند و حجب و حیای دلنشینی در طرز ایستادن، نشستن، در آغوش کشیدن و زاویه نگاهشان به لنز دوربین وجود داشت. در این مجموعه نه تنها ما نظاره گرعکس هایی هستیم که پس از گذشت نزدیک به یک قرن از عمرشان هنوز جذاب هستند بلکه شاهد غیاب شخصیت های حاضر در عکس ها هستیم و حضور انها را نیز از ورای نگاه هنرمندانه و سوررآلیستی هنرمند حس می کنیم.
نازلی عباسی هنرمندی است که به عنوان عکاس وارد فضای هنری شده است و با حضور در فعالیت های هنری بی شماری که در طول سالیان در کارنامه خود دارد توانسته است لحن منحصر به فرد خود را بیابد. او از تکنیک کلاژ با استفاده از دکمه و نخ (سوزندوزی) روی عکس های قدیمی اوریجینال و یا عکاسی مجدد از عکس های موجود در آلبوم قدیمی خانوادگی خود استفاده می کند و به تک تک آثار روایتی جدید می بخشد. مداخله هوشمندانه عباسی روی عکس ها این روایت جدید را به مخاطبی که در وهم فضای نوستالژیک عکس ها گرفتار آمده تزریق می کند. او دکمه ها را روی صورت و چشم ها می دوزد، روی دستها و پاها کوک می زند تا عامدانه بخش هایی از تصویر را پنهان کند و روی بخش هایی از عکس موتیف های انتزاعی و گیاهی را سوزندوزی می کند و به این ترتیب بیننده را به عینکی جدید برای دیدن عکس ها مجهز می کند. به نظر میرسد عباسی با انتخاب اشیا پیش پاافتاده ای چون دکمه ها و نخ های قدیمی و دوختن آنها روی عکس های یادگاری، معصومیت و بکارت ذاتی آن عکس ها را صدچندان می کند و مفاهیمی جزء را به کل واحدی مبدل می سازد. گاهی آنها را به اینستالیشن روی دیوار گالری و یا معلق از سقف مبدل می کند و گاهی آنها را ماهرانه بر عکس الصاق می کند تا خیال خود را با ظرافت بر عکس ها بپاشد.هنرمند با ساختن و پرداختن قصه ای نو به تک تک آثار روایتی دیگر از دل آنها استخراج می کند. به نظر می رسد رسالت نازلی عباسی برانگیختن کنجکاوی و جستجوگری بیننده در یافتن امری است که او از نظر پنهان می سازد. یک بار درباره زنی که نمی شناسد و بار دیگر درباره زنی که به خوبی او را می شناسد.

شیدا عزیزی
دی ۱۴۰۳