یادداشتی بر نمایش کهنه دگمه ها نازلی عباسی در گالری شیدایی به قلم ارزشمند جاوید رمضانی

گفتمان اشیاء دارای وجوهی متفاوتند آنچنان که بودریار در کتاب نظم اشیاء این وجوه را بررسی و به تغییر کار کرد و بازگشت به چرخه مصرف این اشیاء را نوعی تمایل به ایجاد تمایز و تکینکی در کسب سرمایه فرهنگی می نامد .

اسطوره سازی و ارتقاء از کارکرد به بستر نمادین مسیری است که امروزه در هنر معاصر با اشیاء بطور روش مند تئوریزه گردیده و هنرمندان آنرا به کار می گیرند .

در نمایش نازلی عباسی ما با سه بخش مواجه می شویم: نخست چیدمانی از دگمه ها بر روی زمین سپس تصویری واقعگرا و قدیمی که با شرکت بازدید کننده ها و نصب دگمه های  های قدیمی با چسب بر روی این عکس که به انتخاب مخاطبان رخ میدهد و اثری ارزشمند را می آفرینند .

در کنار این دو بخش بخش اصلی یعنی  قاب های بیشماری که حاصل کلاژ دگمه ها بر روی این تصاویر به همراه نقوش دوخت شده بر روی دیوارها نصب گردیدند خوانشهای متعددی را از عکس کلاژ پدید آورده اند .

از نکات درخشان این نمایش استقبال مخاطبان جهت خرید این آثار است که با توجه به شرایط سخت اقتصادی نشان از تاثیر گذاری زیبایی شناسی این کلاژ عکسها بر روی مخاطبان هنر معاصر است .

از نکات درخشان دیگر این نمایش ارائه قاب هایی با سلیقه و زیباست که نشان از درک عمیق هنرمند به زبان تصویری خود است .

عباسی  در تقویت نظام نمادین پونکتومهای این عکسهای قدیمی کوشش کرده و جایگاه شی را ارتقا داده در خوانشی روانشناسانه.

دگمه خود عاملی وحدت بخش در پوشش انسانهاست و نشان از تمایل تقویت نظام بین الاذهانی در موقیت بحرانی ارزشهای کنونی جامعه ایرانی است .

اینکه انسانها در طول زندگی، اشیاء بسیاری را گرد می آورند تعدادی از این اشیاء بر آورده کننده نیازها ی اولیه و تعدادی نیازهای ثانویه هستند .

دگمه ها بر آورد کننده نیازهای اولیه هستند که پس از استهلاک لباس از لباس جدا شده و در کیسه هایی برای استفاده مجدد گرد آوری می شوند زنان درگیر این اشیاء هستند و در بساط خیاطی مادران ما شاهد گرد آوری این مجموعه ها هستیم تا بلکه روزی به کار آیند .

به این ترتیب هر دگمه باری از خاطره برای این زنان درگیر زیستن دارند و بطور پنهان نماد داده های زیادی در خاطره هستند .

عباسی سعی در پدیداری این نظام دالهای پنهان دارد به واقع در دل این اشیائ ما رمان قطوری از تاریخ یک خانواده پنهان است .

دقت کنین که اشیائ روز مره ما تابع هوا و هوس و تمایل به مالکیت خصوصی هستند نوعی سرمایه گذاری عاطفی در کنار شور و شوق بشر قرار دارند این مفهوم به جهت تعادل بخشیده زیستن گروهی انسانها و حیات انسانی معنی می یابد .

لباسی که با شور خریداری شد یا هدیه گرفته شده از محبوبی و یا خریداری شده برای فرزندی ..تمام این احساسات در پس دگمه ذخیره شده پنهان است .

هنرمند با تیز هوشی خود این مفاهیم را باز نگری کرده و یاد آوری میکند این اجسام سخت چیزی است که معنا می دهد به زیست زنانی که گذشته را تجلی داده و معنایی برای آنان فراهم میکند .

ارزش گذاری این اشیاء یعنی دگمه ها در واقع اشاره به نخستین حق انتخاب زیستن آدمیان یعنی انتخاب پوشش دارد . قدرت اقتصادی ،جایگاه طبقاتی و ارزشهای جامعه شناسی فراوانی را نشان میدهد که امکان تحقیقات میدانی جذابی را دارند .

باید پذیرفت که قدرتمند ترین نیروی نمایش کهنه دگمه ها  در جهت تجربه زیبایی شناسی مخاطبان نمود نوستالژیک است .

این نمود با انتخاب عکسهای کار شده تشدید شده و ما شاهد تصاویر جهان معاصر نیستیم .

اینکه نوستالژی در موقعیت اجتماعی ما تا چه حد کارائی دارد خود بحثی خارج از این متن است اما ایجاد احساس غم همراه با شادی نسبت به اشیاء و موقعیت های گذشته، ایجاد عزت نفس و امید میکند. ادیبانی همچوت مارسل پروست یا توصیف موقعیتهای گذشته سعی در توقف زمان و ایجاد کاتارسیس داشته اند .

در نویسندگان ادبی رمانها و شاعران  مانند بودلر و هوگو و نویسندگان کنونی مانند کوندرا ما شاهد کاربرد وسیع این تکنیک برای ایجاد ذوقی زیبای شناسانه در مخاطبان هستیم .

در حوزه سینما باید تارکوفسکی را استاد ایجاد این تکنیک حافظه محور دانست وی در فیلم نوستالژیا سعی در خوانش  احساس نوستالژیِ در یک هنرمند دارد .

در موقعیت فعلی هنر ایران که رسانه فتو آرت دچار رخوت و رکود گردیده و توجه به ایده و دیدگاه عقلی هنر وهمینطورآثار کانسپچوال ،باید نمایش عباسی را تحرکی شجاعانه و قابل تامل دانست که نوید شکل گیری نسل جدیدی از هنرمندان فتو آرتیست را میدهد .

تمرکز عباسی بر احساسات  رفتار مداخله گرانه در متریالهای قدیمی به ایجاب توجه به تاریخ و بازخوانی آن اشاره میکند.

تجلی این هنرمندان به گسترش هنر ایرانی کمک فراوانی میکند و در مقابل رسانه های قالب اقتصاد محور قرار میگیرند

و هنرمندانی که گاها بیست سال هنر و نمایشهای خود را در تکرار ایجابی قرار میدهند تا بازار خود را حفظ نموده و به صورت مهاجر در گالری های مختلف در حال چرخش هستند . قطعا تولید اقتصادی باید دارای استاندارد باشد و تنوع پذیر نیستند .

این جایگاه فیلمهای تکراری هیچگاه در تاریخ حس والایی را اشباع نمی کند .